Opis

W Saloniku literackim rozmawiamy o… książkach :). Nie zajmujemy się klasyczną literaturą. Interesuje nas literatura najnowsza, z XXI wieku. Rozmawialiśmy już m.in. o literaturze rosyjskiej, czeskiej, japońskiej i włoskiej. W tym roku będziemy czytać książki hiszpańskie.  

Dodajmy, że propozycji lekturowych nie szukamy w Internecie. Książki polecają nam uznani literaturoznawcy, tak więc często mamy do czynienia z literackimi arcydziełami. Lektura tych dzieł sprawia nam naprawdę sporą frajdę!

Spotkania odbywają się na Zoomie i są bezpłatne. Nie trzeba dzielić się swoimi wrażeniami z lektury, ale jest to oczywiście mile widziane, bo - choć milczenie jest złotem - to jednak spotykamy się po to, aby o książkach rozmawiać.   

Zachęcamy do udziału!

 

Andrea Abreu, Ośli brzuch

Andrea Abreu, hiszpańska pisarka młodego pokolenia urodzona na Teneryfie (1995 r.). Od najmłodszych lat literackie (w wieku lat 10 wygrała szkolny poetycki konkurs literacki). Studiowała dziennikarstwo na uniwersytetach w Lagunie i  Madrycie. Powieść Ośli brzuch, która była jej debiutem literackim, doczekała się w Hiszpanii  sześciu wydań i sprzedała się w ponad 60 000 egzemplarzy. Prawa do wydania książki zostały sprzedane do kilkudziesięciu krajów. W 2021 roku Andrea Abreu została uznana przez brytyjski magazyn literacki „Granta” za jedną z najlepszych młodych pisarek języka hiszpańskiego.

Mam na koncie już ponad trzydzieści przekładów literackich, ale pierwszy raz postanowiłam napisać słowo od tłumaczki. Pierwszy raz podczas pracy nad przekładem opowiadałam o nim wszystkim: znajomym, rodzinie i przyjaciołom. Zdarzało mi się tłumaczyć książki przeciętne, dobre i bardzo dobre, ale żadnej z nich tak mocno nie odczuwałam na poziomie emocjonalnym, a nawet fizycznym – Agata Ostrowska

 

O książce:

Ośli brzuch to opowieść o przyjaźni, problemach okresu dojrzewania, budzącej się seksualności i biednej małomiasteczkowej wspólnocie.

Lato 2005 roku, Wyspy Kanaryjskie, robotnicza dzielnica małego miasteczka, do którego przyjeżdżają bogaci turyści. Dziesięcioletnia narratorka, zwana Shit, opowiada o swojej przyjaźni z Isorą, władczą i odważną dziewczynką, którą wszyscy uwielbiają. Isora ma już włosy łonowe i zaczynają jej się rysować piersi, o co Shit bywa zazdrosna, ale zdecydowanie nie zazdrości przyjaciółce tego, że wychowuje ją okropna babka, która ciągle trzyma Isorę na diecie. Shit robi dla Isory wszystko: obżera się ciastkami, żeby ta mogła się napatrzeć, chodzi za nią do łazienki […], loguje się do czatów, aby pisać sprośne rzeczy z nieznajomymi. Ale Shit coraz trudniej dotrzymać Isorze kroku. Przyjaciółka dojrzewa bez niej na pełnych obrotach, a gdy uległość Shit zmienia się w bolesne przebudzenie seksualne, trudno odróżnić pożądanie od przemocy.

(źródło: wydawnictwo ArtRage)