Opis

Bogactwo sztuki włoskiej jest niezmierzone. Także bogactwo włoskiego malarstwa. Przez wiele stuleci dla artystów w całej Europie stanowiło ono źródło inspiracji, a dla miłośników sztuki – źródło zachwytu. Rzecz jasna, nie ma czegoś takiego, jak jedno włoskie malarstwo. Nowoczesne muzea przyzwyczaiły nas co prawda do podziału ekspozycji obrazów wedle szkół narodowych, wśród których szkoła włoska zawsze zajmuje miejsce wyjątkowo eksponowane, jednakże to, co nazywamy malarstwem włoskim, czy w ogóle sztuką włoską, to w istocie przebogaty zbiór bardzo różnorodnych zjawisk. Różnorodnych pod wieloma względami, wśród których szczególnie ważne były zawsze kwestie regionalne. Aż do XIX wieku nie było przecież jednego państwa włoskiego, przeciwnie – Italię tworzyły liczne i bardzo rozmaite organizmy państwowe, o odmiennych ustrojach, odmiennych dialektach, odmiennych tradycjach, odmiennej sztuce. Najoczywistsza jest odrębność Florencji i Wenecji, ale przecież wiele innych ośrodków tworzyło przez wieki swą własną artystyczną tradycję. Lokalna tradycja to jedno, drugie – i zawsze najważniejsze – to indywidualny talent artysty. Dzieje malarstwa włoskiego obfitują w indywidualności wybitne, genialne. Z setek znakomitych malarzy trudno wybrać zaledwie szóstkę, a na taki wybór pozwalają nam ramy naszego cyklu. Zawsze będzie to wybór indywidualny. Masaccio, Piero della Francesca, Lorenzo Lotto, Agnolo Bronzino (tu przemycę jeszcze Jacopa Pontorma), Caravaggio, Giovanni Battista Tiepolo – spotkanie właśnie z tymi wspaniałymi malarzami proponuje Państwu w tym roku. Gołym okiem widać tutaj brak Giotta i Duccia, Botticellego, Mantegni, Leonarda, Michała Anioła i Rafaela, Belliniego, Giorgiona i Tycjana, Carraccich, Reniego i Guercina, Guardiego i Canaletta i tak jeszcze wielu innych. Całkiem pomijamy też w tym wyliczeniu malarstwo dwóch ostatnich stuleci, może już nie tak doniosłe, jak to wcześniejsze, ale również bardzo ciekawe. Cóż, jak zwykle w wypadku włoskiej sztuki – embarass de richesse! 

prof. Jacek Friedrich

Prowadzący

prof. dr hab. Jacek Friedrich – historyk sztuki, profesor w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku.
Jego zainteresowania badawcze obejmują: dzieje architektury nowoczesnej ze szczególnym uwzględnieniem okresu po 1945 r., dzieje ochrony zabytków, nowożytną i nowoczesną architekturę gdańską, związki pomiędzy kulturą wizualną a ideologiami w XIX i XX w., a także ilustrację książkową w Polsce po 1945 r.
Dużą wagę przywiązuje do popularyzacji kultury artystycznej i architektonicznej.
Za udział w ratowaniu zabytków podczas pożaru kościoła św. Katarzyny odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Opublikował m.in.: „Gdańskie zabytki architektury do końca XVIII wieku” (1997), „Gdańsk dla młodych podróżników” (2005), „Odbudowa Głównego Miasta w Gdańsku w latach 1945-1960” (2015), „Walka obrazów. Przedstawienia wobec idei w Wolnym Mieście Gdańsku (2018).