Opis

Życie pod władzą radziecką toczyło się podziemnym nurtem, w skromnych mieszkaniach, w ciasnych kuchniach - tam spotykali się dysydenci, nie ci z pierwszych stron gazet, ale zwykłe „mrówki”, działające w samizdacie, rozpowszechniające zakazaną literaturę i zakazane idee. Bohaterowie Ulickiej przeżywają miłości i osobiste dramaty, zaczytują się Doktorem Żywago, odkrywają Galicza, Okudżawę, Wysockiego, potem Brodskiego, a wszystko w cieniu bezdusznej państwowej machiny, w nieustannej obawie przed KGB.  […]

Książki Ludmiły Ulickiej bywają nazywane „encyklopedią rodziny rosyjskiej”. Zielony namiot jest tej encyklopedii kolejnym rozdziałem. Opisuje zwyczajne życie w cieniu Wielkiej Historii. Ale jak przedstawione!
Przenieśmy się zatem do ówczesnej Moskwy, z jej starymi ulicami, przypominającymi dawniejsze czasy, Pietrowką, mostem Kuznieckim i... więzieniem na Łubiance.

(źródło: wydawnictwo ZNAK)

 

- Jestem z tego pokolenia, które połykało mnóstwo książek, a że nie można ich było kupić, przepisywaliśmy je na maszynie. Moją była niemiecka erika, jak w piosence Galicza. Na papierze bibułkowym odbijałam nawet pięć czytelnych kopii. Ale pisałam wolno, nie było ze mnie wielkiego pożytku, więc czasem korzystałam z usług maszynistki. Dałam jej do przepisania książkę Leona Urisa "Exodus" o ideach syjonizmu. Za Stalina syjonizm był grzechem śmiertelnym, toteż nic się o nim nie wiedziało. Uris opisał, jak po drugiej wojnie Żydzi przedzierali się do Palestyny, jak władze brytyjskie ich wyłapywały. W rezultacie ci, co przeżyli obozy koncentracyjne w Europie, trafiali do obozu na Cyprze. Niestety, maszynistka doniosła...

Zawieziono mnie na Łubiankę, gdzie spotkałam resztę kolegów z mojej pracowni. Przetrzymano nas od świtu do wieczora i wypuszczono. Władza postąpiła z nami humanitarnie, nie ciągała po sądach, nie wsadziła. Rozwiązano tylko naszą pracownię. No i straciłam erikę, którą zarekwirowało KGB.

Anna Żebrowska, Ulicka: Szczęście to żyć bez strachu, „Gazeta Wyborcza”

Ludmiła Ulicka, ur. w 1943 roku w Baszkirii, ukończyła wydział biologii na Uniwersytecie Moskiewskim, pracowała w Instytucie Genetyki, skąd zwolniono ją za zainteresowanie nielegalną literaturą. Aktywnie walczy o prawa człowieka, udzielając pomocy więźniom politycznym. Jej powieści tłumaczone były na 25 języków, znajdowały się na listach bestsellerów „Spiegla”, Le Monde” i „New York Timesa”. W 2009 r. była nominowana do międzynarodowej Nagrody Bookera, otrzymała wiele prestiżowych nagród, m.in. największą nagrodę literacką w Rosji, „Wielkiej Księgi”, za powieść Daniel Stein, tłumacz. Po polsku ukazały się również: Sonieczka, Przypadek doktora Kukockiego, Medea i jej dzieci, Szczerze oddany Szurik.