Opis

W wielu obrazach i wspomnieniach sentymentalnych Warszawa sprzed II wojny światowej przedstawiana jest nierzadko jako Paryż Północy, utracona perła wielkomiejskiej architektury, żyjąca dynamicznym tempem nowoczesnej epoki radia i samochodu, która została zniszczona przez politykę dwóch totalitarnych ustrojów. Czy tak było naprawdę? Jaka była Warszawa w 1918 i 1939? Czym były niebotyki, pekiny i luxy, a czym druga brama i prawo światła? Czy cała przedwojenna Warszawa uległa zniszczeniu?

W drugiej części prelekcji opowiem o prawdziwej nowoczesności, którą próbowali budować na co dzień działacze społeczni, architekci i urbaniści, a nawet urzędnicy miejscy. Wykonamy wirtualny spacer po dzielnicach i założeniach urbanistycznych, które powstały i przetrwały, oraz planach, które rozpoczęto realizować, ale i sfinalizować już nie zdołano.

Grzegorz Mika

Prowadzący

Grzegorz Mika – architekt, varsavianista, badacz architektury i urbanistyki XX wieku. Przez wiele lat pracował jako architekt, jednocześnie rozwijając działalność badawczą i popularyzatorską (prowadził m.in. zajęcia ze studentami na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej oraz w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego). Współpracuje m.in. z Muzeum Powstania Warszawskiego oraz Narodowym Instytutem Architektury i Urbanistyki. Autor m.in: "Od wielkich idei do wielkiej płyty. Burzliwe losy warszawskiej architektury" (książka nominowana w 2018 r. do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy), "Funkcja i estetyka. Detale nowoczesnej architektury mieszkaniowej lat 30. XX wieku". W 2021 r., na wniosek Muzeum Powstania Warszawskiego, został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za cykl wykładów Warszawa 1944: Miasto i wojna.