, spotkaliśmy się z Anną Brałkowską. Absolwentką studiów skandynawistycznych, miłośniczką kultury Japonii, tancerką japońskiego tańca butoh!!Wykład o SHOKOBUNKA, czyli japońskiej kulturze żywieniowej, był bardzo skondensowany, bo sam temat jest przepastny, ale przekazano nam sporo informacji i ciekawostek z odniesieniem do fachowej literatury.
Pani Anna zacytowała nam fragment z "Pochwały cienia" Jun'ichiro Tanizaki o tym, że tradycyjna kuchnia japońska, jedzenie na sposób japoński, to coś więcej niż nasycenie biologiczne. To jest wysoka estetyka, rytuał skłaniający do medytacji.
Taki slow food. Dla Japończyka jedzenie to przeżycie estetyczno - zmysłowe. Ważne jest jak się potrawę podaje, jaka tradycja temu towarzyszy.
Jedzenie w Japonii jest związane z regionem, rozpiętością klimatyczną, sezonowością upraw. Stanowi podstawę dyskusji przy stole.
W Japonii tradycyjna kuchnia jest prosta i jednocześnie wyrafinowana. Używa się niewielu przypraw, wydobywa się naturalne smaki świeżych !! produktów, stosuje tzw wielomiseczkowość.
Zastanawia popularność japońskiego jedzenia na Zachodzie.
Wieś /? /Banino, w której mieszkam, ma dwie.. 2!! "suszarnie". Mają się całkiem dobrze wśród nowo przybyłych mieszkańców.
Teraz już sobie poradzę z pojęciami takimi jak sushi czy sashimi.
Sashimi to pokrojone w cieniutkie plasterki świeże mięso ryby. A sushi to ryba z koniecznym dodatkiem ryżu.
Ryż jest elementem głównym japońskiego jedzenia. A towarzyszą mu mięso, ryby, warzywa, owoce.
Wasabi /chrzan /zawdzięcza swój zielony kolor dodatkowi zielonej herbaty i, tak jak imbir, służy do oczyszczania kubków smakowych pomiędzy kolejnymi kęsami sushi.
Pomyślałam sobie jak silne jest wrażenie gdy jemy takie sushi w Japonii a jak to wypada gdy robimy sobie "suszarniowy" take away w Baninie. Inna jakość...