Wyprawa sandomierska z prof. Zbigniewem Mikołejką

[pablo]

Profesor przesłał wstępny plan naszego zmasowanego ataku na Sandomierz i okolice (termin: wrzesień). Mnie by się podobał bardziej wariant II, mniej stacjonarny.

Wyprawa nasza sandomierska może mieć kilka wariantów:
Wariant podstawowy, stacjonarny: przyjeżdżamy do Sandomierza dość późno, ale wyprawiamy się do miasta, aby mu się przyjrzeć śród świateł nocy, a następnie – wyposażeni w latarki – maszerujemy na Wzgórze Świętojakubskie i próbujemy zmierzyć się z niepokojącą, tolkienowską urodą Wąwozu św. Jadwigi; powrót przez Piszczele i Ucho Igielne; następnego dnia, jeszcze zanim cokolwiek zostanie otwarte, oglądamy miasto od środka (Brama Opatowska, Rynek, Piszczele itd.) i od dołu (wspaniałości, wspaniałości!); potem Dom Długosza, a w nim najwspanialsze w Polsce muzeum (czasem bywa nieczynne, więc dobrze byłoby zaplanować naszą ekskursję tak, aby było właśnie czynne) – z Łukaszem Cranachem Starszym, Rękawiczkami Królowej Jadwigi, koroną bojową Kazimierza Wielkiego, największą kolekcją „ksiąg drzewnych” i mnóstwem innych cudowności; potem Katedra Narodzenia NMP (z dziełami ruskich mistrzów i obrazami Karola de Prevot, także tym osławionym, przedstawiającym żydowski mord rytualny, no i znowu chmara innych rzeczy do oglądania); potem można obejrzeć muzeum na zamku (atrakcyjne, ale dużo mniej niż diecezjalne w Domu Długosza); potem romański ceglany kościół św. Jakuba, bardzo szlachetny w każdym kęsie, jedna z najpiękniejszych polskich świątyń); potem Wąwóz Królowej Jadwigi, tym razem w światłach dnia, co nie ujmuje mu urody; potem – jeśli będzie czynny (zazwyczaj nie jest) – mały kościółek św. Pawła (tam też inne, mniej osławione produkcje antysemickie z doby saskiej); potem powrót przez Piszczele i Ucho Igielne do miasta, gdzie są do pooglądania kamienice, w tym słynna Oleśnickich, mniej słynna Mikołaja Gomólki, a także pozostałości dzielnicy żydowskiej; i dwie atrakcje dla amatorów – wspinaczka na szczyt Bramy Opatowskiej (widok na okolicę) oraz zejście w podziemia; reszta leniwie rekreuje się psychofizycznie w kawiarniach przy Rynku albo rozłazi się po mieście dla obejrzenia szczegółów; potem barokowy kościół św. Michała Archanioła (seminaryjny) i (ewentualnie) wyprawa w Góry Pieprzowe; powrót przez Opatów, gdzie oglądamy „królową polskich kościołów”, czyli kolegiatę romańską, a w niej cudo polskiego manieryzmu – Lamentacje Opatowskie; do obejrzenia także Rynek, pozostałości murów obronnych z Bramą Warszawską.

Wariant II, mniej stacjonarny: z Sandomierza wyjeżdżamy wczesnym rankiem w niedzielę, odpuściwszy to i owo, zwłaszcza Góry Pieprzowe, i zwiedzamy po drodze: Klimontów (barokową kolegiatę św. Józefa zbudowaną przez Wawrzyńca Senesa, tego od zamku Krzyżtopór), potem ruinę zamku Krzyżtopór w Ujeżdzie, potem Opatów (patrz wyżej), potem kościół w Tarłowie (tylko po to, aby obejrzeć małą kaplicę Panajezusową, a niej kolorowane stiuki tańca śmierci – to jedyna rzecz tego rodzaju w Polsce).
Inne warianty są oczywiście możliwe, sporo zależy od okoliczności zupełnie przygodnych, ale do Baranowa na pewno nie pojedziemy (stanowczo przereklamowany). Lecz Ossolin z ruinami zamku (inne dzieło Senesa) i podziemnymi kaplicami barokowymi, zwłaszcza Betlejemską, możemy już chyba zaryzykować.

[bianka]

Dłuuugo analizowałam, bo zamiaruję się wybrać. I, choć nie jest to łatwa decyzja ( bo wolałabym dzień plus i wszystko ), to wariant mniej stacjonarny raczej ośmielam się preferować.
Jakieś 18 lat temu przemierzyłam podobną trasę przed egzaminem z historii architektury polskiej... (kampania wrześniowa, niestety...) W ruinach Krzysztoporu pewna kapela trashmetalowa kręciła teledysk, a ja usiłowałam tam nocować pod namiotem. Fajni ludzie, nazwy zespołu nie pamiętam... dawno to było Kościół św Jakuba i jego wzorcowy portal mogłabym do dziś przez sen narysować )) Wycieczka grzybiarzy-hippisów z Krakowa, co nas potraktowała jak własne dzieci Piękne wspomnienia! Jak się załapię to będzie nad wyraz sentymentalnie

[irene]

Byłabym również za wariantem drugim - mam nadzieję, że we wrześniu wygospodaruję trochę czasu na wojaże

[graza]

Wybiorę każdy wariant, byleby tylko pojechać

[Milionis]

Świadomość, że jesteśmy skazani na śmierć, powinna kazać nam zaprząc wszystkie siły w służbę teraźniejszości, w sadzenie drzew, pisanie książek, picie kawy z kimś miłym, podziwianie krajobrazu Warmii, Umbrii czy Sandomierszczyzny, tak przeze mnie ukochanych.
Źródło: wywiad Aleksandry Klich Wszyscy jesteśmy skazańcami, „Gazeta Wyborcza”, 27 stycznia 2010.


To Umbria też może być brana pod uwagę w "Zielonej Szkole" z profesorem M.??!
Wiem,wiem..."wyprzedzam epokę".
Ale jak taką Umbrię załatwić w weekend?