Czy trzeba bać się śmierci?

[pablo]

Nie tyle przeraża mnie sama śmierć, co ten moment, kiedy już dojdzie do mnie, że to koniec i nie ma z tej drogi odwrotu. Choć z każdym rokiem przeraża mnie to mniej. Świat się zmienia. Odchodzą ludzie, których niekoniecznie osobiście znałem, ale którzy tę moją znajomą rzeczywistość tworzyli (np. aktorzy, pisarze, naukowcy itd.). Odchodzą też krewni. Za 20 lat pewnie ten świat będzie dla mnie zupełnie obcy i w ogóle nie będzie żalu go opuszczać. Na zawsze.

Ze świetnego wykładu prof. Hartmana większość z nas pewnie wyszła z radosnym uczuciem, że to świetnie, iż kiedyś pomrzemy. Przecież życie to nieustanna udręka! Codziennie musimy troszczyć się nie tylko o nasze materialne zasoby, ale też o naszą tożsamość. Składać do kupy własną osobę z rozmaitych klocków, które czasem do siebie nie pasują. A śmierć zwalnia nas z tych męczących zabiegów.

A życie wieczne? Na czym miałoby polegać? Na wiecznym kontemplowaniu transcendencji? Toż to jajko można znieść z nudów! Nie znamy życia poza ciałem i poza czasem. Można oczywiście w to wierzyć, ale czy to daje jakieś pocieszanie? Wspomnienia, wzruszenia, historie, które mi się przytrafiły, emocje, których doświadczyłem, wiedza, która zdobyłem - to wszystko, co składa się moje "ja" - zniknie po śmierci bezpowrotnie, bo mój mózg przestanie funkcjonować. Jeśli istnieje coś takiego, jak dusza (przypomnijmy - wymysł Greków, w Biblii nic o niej nie ma), to co w niej zostanie? Jakaś ogólna duchowa esencja? Co mi po tym, jak się w tym nie rozpoznam? Ja w każdym razie jestem za nicością. Jeszcze trochę pożyję, a potem umrę. I zniknę na wieki wieków amen. Koniec. Kropka. Nie ma co robić z tego tragedii.