Opis

W liturgii, jak w życiu, symbole stanowią zwyczajny sposób porozumiewania się. Chleb, wino, woda, oliwa, kadzidło, kielich, szaty, różańce, cudowne obrazy itd. poza naturalną dla nich rolą, pełnią też rolę pasa transmisyjnego do tego co niedostępne nie tylko dla zmysłów, ale i umysłu. A ponieważ w judaizmie i chrześcijaństwie jedynym sacrum jest Bóg, dlatego dla wyznawców tych religii cała rzeczywistość jest swoistym symbolem – przez widzialne objawia się nam niewidzialne. Mówiąc inaczej, dla chrześcijan cały świat jest sakramentem, czyli znakiem obecności i działania Boga. Cały świat, a nie tylko msza i pozostałe sakramenty. Nie można, jak mówi ks. Karl Rahner spowodować, żeby Bóg był i działał w jakimś ściśle określonym miejscu, np. w kościele podczas mszy, gdyż, jak mówi św. Ignacy z Loyoli, Bóg jest i działa „we wszystkim i ponad wszystkim”. Stąd ważną jest rzeczą znać język symboli, gdyż brak tej wiedzy grozi człowiekowi religijnemu, również chrześcijaninowi, popadnięciem w zabobon i magię. A jeśli chodzi o człowieka niereligijnego, ateistę, brak znajomości języka symboli, uniemożliwia dotarcie do głębszych treści danej religii, a więc i dialog z ludźmi o światopoglądzie religijnym.

ks. Wacław Oszajca

Prowadzący

ks. Wacław Oszajca – jezuita, teolog, dziennikarz, publicysta i poeta. Były redaktor naczelny "Przeglądu Powszechnego", wykładowca homiletyki na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. Autor wielu książek i publikacji, wierszy oraz tłumaczeń. Publikuje w "Akcencie", "Charakterach", "Gazecie Wyborczej", "Gościu Niedzielnym" i "Tygodniku Powszechnym". Wielokrotny laureat nagród dziennikarskich i literackich.